خلسه

حالت خلسه نوعی قطع کردن و جدا شدن از پیرامون خود است.در حالت خلسه انسان 

میتواند در دو دنیا زندگی کند بدون انکه دیگران متوجه شوند و از دنیای اعتیاد به دنیای واقعیت ها در رفت و آمد باشد. 

خلسه امکان میدهد که درد,شرم واحساس گناه قطع شود و به این دلیل بسیار جذاب است.معتادان به تدریج مهارت زیادی برای زیستن در حالت خلسه کسب میکنند و ار آن 

به منظور پوشش گذاشتن بر احساسات دردناک خود استفاده میکنند.در این فرایند,معتاد 

احساس قدرت و کنترل میکند ولی به خلسه هم وابسته میشود,به طوری که موجب پیشرفت و وخیم شدن اعتیاد او میگردد. 

معتاد,حالت خلسه را راه حلی برای مسئله اش میدانداین امکان که بین مردم باشد بدون آنکه واقعا با آنها باشد. 

حالت خلسه,معتاد را از غم و دلتنگی نجات میدهد و خلا درون او را پر میکند.جذب شدن  

ما به حالتهایی شبیه به خلسه ار آرزوی ما برای ارتقا در روابط و زندگی  معنوی نشات 

میگیرد,این همان آرزوی ما برای نزدیکی به خداست.خلسه در فرد این احساس را ایجاد میکند که با سطوح بالاتر ارتباط یابد. 

حالتی مجازی که در آن تجربه ی معنویت ظاهرا واقعی مینماید اما تنها یک خیال است.

تجربیات معنوی واقعی به ما معنایی بیشتر می بخشند تا با نوع دوستی و درمان درد مرتبط گردیم.

معنویت اعتقاد ما را به انسانیت و ایجادرابطه با دیگران را افزایش میدهد.اما پس از تجربه ی یک خلسه شبه معنوی اعتیاد امیز ,درد و اضطرابی که  معتاد مایل به فرار  

از آن است باز میگردد,و به دلیل آنکه ارتباطی واقعی با قدرتی مافوق خود ایجاد نکرده است احساس خلا ایجاد میشود. 

به این صورت اگر اعتیاد را یک بیماری معنوی نیز در نظر بگیریم حالت خلسه بخشی از تعریف آن است.بیماران مبتلا به اعتیاد باور دارند که از ورای اشیا یا رفتارهایی خاص میتوانند به طور موقت احساسات مطلوبی کسب کنند.آنها با ادامه ی رفتار اعتیاد آمیز 

و نرسیدن به یک ارتباط واقعی معنوی,دچار ناامیدی,ترس و غمی میشوند که آنها را باز  

هم بیشتر از معنویت و انسانیت دور میکند. 

mason 

congress60