شرم و رنج معتاد

 

شرم در شخصیت معتاد

به تدریج که زمان پیش می رود و فرد معتاد به اعتیاد خود ادامه میدهد و در گیر آن میشود  از نظر عاطفی از سایرین دور میشود,شخصیت معتاد ,او وکنترل زندگی اش را به عهده میگیرد.در این مرحله فرد از اعتیاد خود رنج میبرد و احساس میکند که از درون به سوی اعتیاد خود""کشیده"" میشودو این به صورت بیقراری عاطفی یا عذاب وجدان نمایان میشود.

در این مرحله است که اعتیاد موجب شرمساری میگردد.این شرمساری هم آگاهانه وهم ناخودآگاه است.اما غالبا در سطح ناخودآگاه است.هر چه فرد معتاد بیشتر از طریق اعتیاد بخواهد احساس آسایش کند بیشتر معتاد بودن خود را توجیه میکند.

شرمساری موجب از دست رفتن احترام به خود,انضباط شخصی,کنترل خود,عزت نفس,اعتماد به نفس,مصمم بودن,اهمیت دادن به خود و عشق به خود میگردد.این شرمساری در ابتدا میتواند به صورت ناراحت بودن باشد:این اولین بهایی است که فرد معتاد باید در رابطه با اعتیاد خود بپردازد.فرد معتاد درباره ی آن که کنترل خود را از دست داده است احساس شرم میکند و این بیشتر از دیدگاه عاطفی و ذهنی است تا رفتاری.احساس بد معتاد بیشتر از این است که از سایرین جدا شده است,چون به تدریج فرد معتاد بیشتر به نوع اعتیاد خود وابسته میگردد تا دیگر اشخاص.معتاد در این مرحله از نظر عاطفی دیگر با خودش و سایرین و خدا یا قدرت مافوق,رابطه ی نزدیک ندارد. اعتیاد موجب رنج میشود و این همان چیزی است که شخص به منظور فراراز آن به اعتیاد روی آورده است.رنج نیاز به ادامه ی اعتیاد را مطرح میکند.فرد معتاد از درد اعتیاد به روی آوردن بیشتر به آن پناه میبرد.فرد معتاد در مبارزه با عواطف خود بازنده است.معتادان همانند کودکان عمل میکنند_ فقط اگر از کاری خوششان بیاید آن را انجام میدهند. آنها بررسی میکنند,از تکانشهای عاطفی خود پیروی میکنند,چیزی که نه از منطق بلکه از اعماق وجود انها برمیخیزد.در این مرحله,فرد معتاد احساس ناراحتی میکند,بی قرار است و احساس گناه دارد.این علامات و اخطارهای درونی هستند,اما فرایند اعتیاد آمیز در ضمن فرایند انکار است_ انکار واقعیت و به ویژه انکار خود  خویش. این انکار باید صورت گیرد تا اعتیاد بتواند ادامه یابد.

·         ثابت شده است که "گفتار درمانی" در درمان اعتیاد زیاد موثر نیست چون بیماری در سطح عاطفی عمل میکند و نه در سطح تفکر.

Mason

Congress60